Manic Street Preachers

Bartek

To będzie trochę odgrzewany kotlet...

Ostatnio ciągle rzucają mi się w oczy ( i uszy) nawiązania do pani Plath w tekstach Maników. I nie chodzi mi o te najoczywistsze, typu "The Girl Who Wanted To Be God". Właściwie to nie chodzi mi nawet o nawiązania do osoby pisarki, ale co do sposobu, w jaki pisała. A konkretnie o instrumentalnie potraktowany Holocaust. Sylvia Plath nie pisała o zagładzie Żydów po to, by zwrócić uwagę czytelników na to zdarzenie, ale raczej aby wzmocnić swoje metafory, wykorzystując "shock factor". Porównywała swój los do ofiar obozów zagłady, a swojego ojca do Hitlera, jak w wierszach Daddy i Lady Lazarus.

Już na GT pojawiają się linijki typu "You love us like a holocaust", "Concentration camp of our dreams" czy "Death camp palace". Tutaj Holocaust występuje wyraźnie jako efekt wzmacniający wypowiedź, nie ma merytorycznie wielkiego znaczenia. Na GATS sobie chwilowo odpuścili, ale motyw Holocaustu wraca już przecież, i to w dominującej formie na THB. Nie tylko w Intense Humming of Evil, czy Mausoleum, ale w Of Walking Abortion. "We are all of walking abortions / Shalom, shalom, we all love our children" - Sylvia pisała "With my gipsy ancestress and my weird luck / And my Taroc pack and my Taroc pack / I may be a bit of a Jew." Manicy piszą, że wszyscy pochodzimy z chodzącej aborcji, planowanego działania mającego za cel zinstytucjonalizowane i w jakiś sposób prawnie i moralnie usankcjonowane zakończenie czyjegoś życia, więc czy wszyscy nie wzięliśmy się też z Holocaustu?

Już wiele zostało powiedziane o wpływie Sylvii Plath na teksty Richey'ego i Nicka, ale jeśli przyjrzeć się temu wpływowi z bliska można znaleźć konkretne przykłady w mniej oczywistych tekstach. Ogólnie zadziwia mnie ogromny wpływ literatury amerykańskiej na pisanie Maników (pomimo tego, że przecież literatura brytyjska jest tak bogata) - choć to jest temat do innej dyskusji.

No, to w zasadzie tyle, dzięki za uwagę Wink

kasya

Ciekawe obserwacje. Wydaje mi się, że rzeczywiście zarówno Sylvia Plath jak i Manics użyli nie tyle samego tematu Holocaustu, co wyrażeń z nim związanych, użytych w innym kontekście, dla wzmocnienia przesłania.
Na GT widać też ogromny wpływ innego amerykańskiego pisarza - Williama Burroghsa. Wystarczy przeczytać "Naked Lunch".