Manic Street Preachers

melmo · Wysłany: Pią 22:03, 27 Mar 2009 Temat postu:

To kwestia wrazliwości, nie stetryczenia. Nickiego teksty są dużo bardziej "kobiece" niz Richeya, do tego Nicky wciąż żyje, nie ćpa, nie pije, nawet nie ma schizofrenii, nie tnie sie ani nie głodzi, co na pewno ujmuje mu tego dekadenckiego uroku i trudniej go docenić. No cóż, na pewno zdawał sobie sprawę, że przy okazji tej nowej płyty na pewno pewno grupa fanów odkryje Richeya na nowo a po nim zaczną jeździc jak po łysej kobyle.

Enola · Wysłany: Sob 2:22, 28 Mar 2009 Temat postu:

Nie wiem, co myśleć o tych obranych jabłkach. Niby cieszy powrót do prawdziwego raaawwwkendrola, nie ma smęcenia z LB i SATT, ale na te parę przesłuchań śmierdzi mi to kotletem z mikrofalówki i nie mogę się przekonać... Pożyjemy, zobaczymy, może się przyzwyczaję.

A co do warstwy tekstowej, to jednak zgodzę się z Bartkiem Shocked

, że Richey lepszym lyricystą jest. Wystarczą takie skrawki jak w tej piosence i już czuć prawdziwe emocje, nie tylko odkurzacze i Kleenexy, hehe. Choć tekstom z TIMT niczego odmówić nie mogę, bo uwielbiam, ale ostatnio faktycznie Nicky przynudzał; w Peeled Apples czuć jakiś powiew świeżości (o, ironio!), trochę dramatu, trochę agresji, nie ma źle.

melmo · Wysłany: Sob 3:02, 28 Mar 2009 Temat postu:

Haha, zabawne, mówisz, że Nicky przynudza, a masz jego cytat w podpisie. Widzisz tylko ten odkurzacz w Prologue to history? Współczuję! Jeśli w tekście nie ma słowa o wyrywaniu paznokci to nie jest to o emocjach? No cóż, podejście fangirlowskie, nie fanowskie.

Co do tekstów to kwestia gustu, tekst do Peeled Apples jest taki sobie, Richey napisał dużo lepsze, chociazby z THB czy GATS. Nicky tez nie zawsze wspina się na wyżyny artystyczne.

artystka · Wysłany: Sob 15:22, 28 Mar 2009 Temat postu:

Po pierwszym przesłuchaniu "Peeled Apples" niespecjalnie przypadły mi do gustu... nie, że mi się nie podobało, ale jak to napisała ME nie powaliło mnie na kolana. Może temu, że po lekkiej i przyjemnej dla ucha SATT ten utwór jest o wiele mocniejszy i trudniej było mi go przetrawić...
Ale słuchałam go jeszcze wiele razy Smile

poczytałam trochę na FD o tekście i do czego się może odnosić, posłuchałam kolejnych parę razy i muszę się przyznać, że zakochałam się w nim od drugiego wejrzenia (usłyszenia Wink

)

"riderless horses on Chomskey's Camelot" jest boskie !! Very Happy

a co do waszej dyskusji kto jest lepszym "lyricystą" to dość trudno mi się odnieść... póki co... ale przychylam się do opini melmo że

ditta · Wysłany: Sob 15:31, 28 Mar 2009 Temat postu:

Conor McNicolas (czy jak mu tam), naczelny NME przyznał, że JFPL wymaga dużego skupienia, po SATT taki zimny prysznic dla zahartowania ducha bardzo się nam przyda.

odnośnie pisania tekstów, dla mnie to co robił Richey to bardziej poezja, a to co tworzy Nicky to raczej teksty piosenek.

choć jeśli się poczyta Nickową poezję na jego stronie głównej, to aż się ciepło na serduszku robi.

melmo · Wysłany: Sob 16:40, 28 Mar 2009 Temat postu:

Porównywanie tekstów Nickiego i Richego ma taki sens jak porównywanie wierszy Baczyńskiego i Baudelaire'a, nie ten gatunek, nie ta tematyka, nie ten styl pisania.

Btw, naprawdę współczuję Bartkowi i Enoli, teraz jeszcze ukaże sie płyta z tekstami Richiego, a co później? Przyjdzie tylko słuchać starych płyt i Journal For Plague Lovers, żeby móc w pełni oddawać się artystycznej uczcie. Swoja drogą to śmieszne, niektórzy czują się bardziej wrażliwi i prawdziwi od Richiego, któremu podobały się teksty Nickiego i nie miał problemu żeby z nim pisać. Domyslam się ,że skoro teksty Richeya to taka poezja, a Nickiego taka miernota, to bez najmniejszego problemu Bartek i Enola odróżniają który napisał która linijkę w tekstach z GT i GATS. Ehh, pokolenie emo....

James · Wysłany: Sob 19:40, 28 Mar 2009 Temat postu:

ze swojej strony dopowiem jeszcze, że słucham Peeled Apples na okrągło i zupełnie mi się nie nudzi. Dotychczas z żadnym ich utworem aż tak długo wytrzymać nie mogłem Laughing

ditta · Wysłany: Sob 19:45, 28 Mar 2009 Temat postu:

sleepflower · Wysłany: Sob 20:48, 28 Mar 2009 Temat postu:

melmo · Wysłany: Sob 21:21, 28 Mar 2009 Temat postu:

sleepflower, nie teksty Richego kojarzą mi się z emo, tylko postawa wielkich i oddanych fanów MSP którzy właśnie na nowo odkryli Richey (bo MSP akurat wydaje płyte z jego tekstami) więc automatycznie krytykuja teksty Nickiego. mnie również taki idiotyzm by nie przyszedł do głowy. a co do tematyki - jak najbardziej, teksty o anoreksji i okaleczaniu sie kojarza mi się z emo. dlaczego? bo sa emo, chyba,że napisała je osoba z zaburzeniami psychicznymi,takimi jak miał Richey, w każdym innym wypadku to poprostu histeryzowanie i próba zwrócenia na siebie uwagi - patrz jaki ja jestem nieszczęśliwy, buuu . pozowanie na wielkiego rozumiejącego tylko takie teksty niestety sugeruje, że taka osoba też jest emo. dzięki Bogu, że Richey był taki na początku lat 90'tych, bo gdyby grał teraz byłby idolem dla rozhisteryzowanych nastolatek ewentualnie zbuntowanych chłopców z czarną grzywką nad jednym okiem.

co do mojego dorastania - na szczęście to już dawno za mną, i niestety, młodziez 15-25 jest dla mnie pokoleniem emo. szczególnie ci co widzą emocje tylko w tekstach o cięciu się.

co do porównywania tekstów - "If hospitals cure then prisons must bring their pain" jeśli Richey był świetny, Nicky musi być kiepski, przeciez to oczywiste dla niektórych, że nie może być takiej sytuacji żeby obydwaj byli dobrzy.

bateryjka · Wysłany: Sob 22:22, 28 Mar 2009 Temat postu:

step · Wysłany: Sob 23:13, 28 Mar 2009 Temat postu:

Uważam, iż najlepszym gitarzystą w manicach jest James.
Uważam też, iż najlepszym perkusistą w manicach jest Sean.
Uważam także, iż najlepsze teksty pisze James DB.
oh, melmo please stay away, nie ma sie co jarać. Rich nie żyje, Nicky pobrzydł, zostali tylko kuzyni.

melmo · Wysłany: Sob 23:49, 28 Mar 2009 Temat postu:

serio? moim zdaniem najlepszym perkusistą w Manics jest James, gitarzystą Sean, Nicky nie żyje a Richey pobrzydł.

ditta · Wysłany: Nie 0:16, 29 Mar 2009 Temat postu: